Volgende week publiceren wij een nieuwe podcast over zuurstof. Dit zou iedereen moeten weten, want zuurstof is één van de levensbronnen. We kunnen een paar jaar zonder zonlicht, maanden zonder eten, een paar weken zonder water en slechts enkele minuten zonder zuurstof voordat we sterven.
Laat dat eens indalen. Hoe belangrijk is zuurstof dan?
Wat weet jij van zuurstof?
Waar komt het vandaan?
Hoe wordt het getransporteerd door je lichaam?
Wat veroorzaakt zuurstoftekort en wat zijn de gevolgen daarvan?
Wat kan jij doen om ervoor te zorgen dat je zo min mogelijk zuurstoftekort krijgt in je cellen!
Het onderwerp vinden we dusdanig belangrijk dat we er vandaag een blog aan wijden. Het leven begint bij het inademen van zuurstof.
En wat leuk is om te vertellen, is dat dit initiatief van het Ministerie voor Zelfzorg eigenlijk is ontstaan door het onderwerp zuurstof. Ard Pisa publiceerde namelijk in 2013 een zwaarlijvig boek over zuurstof en kanker en dan vooral over het 60 jarig durend onderzoek van de Duitse dr. O.H. Warburg die in 1926 al keihard aantoonde dat kankercellen ontstaan door een tekort aan zuurstof in de cellen (door een lage zuurstofdruk).
Tatjana Romanyk had het boek van Ard gelezen, was onder de indruk ervan en besloot zichzelf uit te nodigen om de schrijver en gezondheidsonderzoeker in levende lijve te ontmoeten. De klik was er meteen. Enkele jaren later werd het idee geboren van het Ministerie voor Zelfzorg en zijn de twee gezondheidspioniers en –promotors samen gaan werken.
Het boek van Ard is trouwens niet meer te koop. Via de bibliotheek kan je er nog wel aankomen. Maar omdat de inhoud van het boek nog steeds zeer actueel is, zullen we belangrijke informatie uit het boek blijven delen en wellicht zal er nog een keer een nieuw boek geschreven worden. Plannen en inspiratie zijn er wel, nu nog tijd om een boek te schrijven.
Maar nu over zuurstof. Wat iedereen zou moeten weten over zuurstof. Dit is tevens de titel van de podcast die volgende week verschijnt.
In 1926 heeft arts, biochemicus, fysioloog en Nobelprijswinnaar (1931) dr. Otto Warburg al de primaire oorzaak van kanker ontdekt. Door omstandigheden zijn de historische ontdekkingen van dr. Warburg nooit bekend geworden bij de kankeronderzoekers. Een Amerikaanse professor, Brian Peskin, heeft bij ‘toeval’ een aantal oude documenten en onderzoeken van dr. Otto Warburg ontdekt en ze ‘vertaald’ naar hedendaagse taal. Hij heeft daar een boek over gepubliceerd met de treffende titel: ‘The Hidden Story of Cancer’, uit 2008. Het was dit boek dat Ard inspireerde om samen met zijn uitgever, succesboeken.nl, een destijds nieuw boek te publiceren.
Prof. Peskin legde in zijn boek, op basis van het historische werk van wijlen dr. Warburg, uit dat we vooral met goede voeding veel ellende kunnen voorkomen. In het boek van Ard zijn daar de onbesproken onderwerpen mentaal-, emotioneel welzijn en schadelijke omgevingsfactoren aan toegevoegd.
Door de welvarendheid in onze maatschappij verwijderen we ons steeds meer van de natuur en wordt er weinig gebruik gemaakt van wijsheden uit vroegere tijden. Als we openstaan voor oude wijsheden van vroegere beschavingen dan ligt er een schat aan informatie klaar over bijvoorbeeld de krachtige werking van planten en kruiden die ons helpen om ons lichaam in de beste conditie te houden.
Duizenden jaren van onderzoek hebben aangetoond dat als je het lichaam de juiste combinatie van natuurzuiver voedsel geeft, emotioneel, mentaal en spiritueel in balans bent, het lichaam zichzelf kan herstellen en je harmonie kan creëren. Iedereen is anders. Niemand is genetisch hetzelfde, maar uiteindelijk verschillen we slechts op enkele uiterlijke kenmerken en hebben we allemaal op hoofdlijnen dezelfde innerlijke processen.
De rode draad van al die processen is het constant zoeken naar de juiste balans in elke cel, in elk orgaan en in elk lichaamssysteem. Het maakt niet uit waar we zijn, in welke temperatuur we ons bevinden en wat we aan het doen zijn, het lichaam zoekt altijd naar balans.
Om balans te creëren heeft het lichaam als eerste zuurstof, water, zonlicht en de juiste voeding nodig in de meest natuurzuivere vorm. Daarnaast heeft het lichaam inspannende activiteit nodig om het lichaam flexibel en krachtig te houden.
We onderschatten nog steeds de uitwerking van emotionele blokkades, mentale zaken en stress op ons lichaam. We hebben heel veel zelf in de hand. Met een gezond leefpatroon zijn we in staat om een gezond, gelukkig en lang leven te leiden. Er is gelukkig maar een kleine kans dat we door genetische afwijkingen te maken krijgen met gezondheidsproblemen, omdat we altijd nog zelf veel in de hand hebben.
Als iemand de rol en werking van zuurstof in het lichaam heeft onderzocht dan is het dr. Otto Warburg wel. Hij ontdekte begin van de 20ste eeuw de hoofdoorzaak van onze hedendaagse ziekten, met name kanker. Volgens zijn onderzoeken is de hoofdoorzaak van kanker een zuurstoftekort in de cellen van ± 35%.
Er zijn vele andere secundaire oorzaken zoals stress, hormoonpreparaten, asbest, straling, roken, niet-natuurlijk (bewerkt) voedsel, (bepaalde) medicijnen, vervuilde lucht, chemicaliën, hoogspanning, zonnebrandcrème (chemicaliën en verstikking van de huid), etc. Maar bij elke kankersoort is er altijd één overeenkomst: er wordt altijd een tekort aan zuurstof geconstateerd.
Andere percentages van een tekort aan zuurstof in de cellen kunnen lijden tot andere moderne ziekten. Volgens dr. Warburg zijn bijvoorbeeld hartaanvallen en spierziekten ook een gevolg van een tekort aan zuurstof. Gezonde cellen krijgen de meeste energie door zuurstof te gebruiken in een proces dat celademhaling genoemd wordt. Als een cel niet voldoende zuurstof krijgt, kunnen er allerlei ziekten optreden met alle gevolgen van dien. Het is niet voor niets dat de mens slechts enkele minuten zonder zuurstof kan.
Dr. Warburg heeft vastgesteld, naar aanleiding van zijn vele onderzoeken, dat het decennia kan duren voordat zuurstoftekort in de cellen zich openbaart als ziekten. Alhoewel het de laatste decennia steeds sneller gaat onder toenemende blootstelling aan secundaire oorzaken: denk aan kinderen die ziekten krijgen die vroeger alleen bij ouderen geconstateerd werden, maar ook volwassenen vallen eerder ten prooi aan welvaartsziekten.
Alleen al het grote aantal en de reikwijdte van de ontdekkingen van dr. Warburg rangschikken hem als de meest presterende biochemicus aller tijden. Dr. Warburg behaalde in 1906 zijn doctoraat in de chemie aan de universiteit van Berlijn. Daarna deed dr. Warburg een studie medicijnen en behaalde hij in 1911 zijn doctoraat in de geneeskunde aan de universiteit van Heidelberg.
Dr. Warburg begon in 1922 aan de kankeronderzoeken. Hij was vooral gedreven omdat hij zijn moeder aan kanker had verloren. Hij verdiende al snel het respect van vele mensen omdat dr. Warburg met zijn vaardigheden in de wetenschappelijke gemeenschap grote indruk maakte op anderen. In een brief van maart 1918 smeekte Albert Einstein dr. Warburg om zich uit het leger terug te trekken. Hier volgt een zin uit die brief: “… Ik denk dat u een van de vaardigste en meest belovende jonge fysiologen van Duitsland bent.”
Dr. Warburg vervulde een briljante carrière in cel- en kankeronderzoek, die meer dan 50 jaar duurde. In het jaar dat de Eerste Wereldoorlog eindigde, 1918, werd dr. Warburg benoemd als hoogleraar aan het Kaiser Wilhelm Institut für Biologie in Berlin-Dahlem.
In de jaren 20 deed Warburg onderzoek naar bepaalde vitaminen en mineralen die het lichaam nodig heeft voor het benutten van de zuurstof in de cellen, wat hem in 1931 uiteindelijk de Nobelprijs opleverde. Tegenwoordig worden deze vitaminen en mineralen ‘co-enzymen’ het niet-eiwitdeel van een enzym genoemd.
We kunnen een indruk krijgen van het belang van dr. Warburgs werk uit wat zijn collega’s over hem zeiden. In 1931 verkreeg dr. Warburg de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde. Professor E. Hammarsten van het Karolinska Institutet in Zweden, een lid van de Nobelcommissie, zei in zijn rede het volgende tegen dr. Warburg: “Uw stoutmoedige ideeën, maar vooral uw heldere intelligentie en zeldzame perfectie in de kunst van het exact meten, hebben u uitzonderlijk succes, en de wetenschap van de biologie een gedeelte van haar meest waardevolle materiaal gebracht.”
Dean Burk van het American Cancer Institute zei in 1966 over Otto Warburg: “Zijn grootste interessen waren de chemie en de fysica van het leven. Op beide gebieden is geen enkele wetenschapper zo succesvol geweest.”
Het werk van Otto Warburg steekt ver uit boven dat van anderen die op zijn gebied werkzaam waren, omdat maar weinigen ooit onderzoek hebben afgerond dat zo enorm belangrijk is voor de vooruitgang in de wetenschap en voor de gemeenschap waar ze werken.
De ontdekking door dr. Warburg van de hoofdoorzaak van kanker heeft meteen het podium geschapen voor het terugdringen en het uiteindelijk verwijderen van de meest aanwezige, levensbedreigende ziekte van onze tijd.
Dr. Otto Warburg was uniek in het doen van vele fundamentele ontdekkingen op het gebied van kanker en in het behalen van briljante vooruitgang op andere gebieden van de medische wetenschap.
In de presentatierede van 1931 bij de uitreiking van de Nobelprijs aan dr. Warburg, maakte professor E. Hammarsten van het Karolinska Institutet, lid van de Nobelcommissie voor de Fysiologie of Geneeskunde, duidelijk wat hij dacht dat de baanbrekende aard was van dr. Warburgs kankerwerende ontdekkingen: “… de medische wereld verwacht grote dingen van uw experimenten met kanker en andere tumoren, experimenten die al voldoende vergevorderd zijn om in staat te zijn een verklaring te bieden voor ten minste een oorzaak van de verwoestende en onbeperkte groei van deze tumoren.”
Het Nobelcomité verwachtte duidelijk dat de medische wereld voordeel zou hebben bij Otto Warburgs cruciale ontdekkingen op het gebied van kanker. Dat er decennia na zijn dood een noodzaak zou bestaan om de wereld opnieuw te informeren over zijn ontdekkingen, hebben de leden van dat oorspronkelijke Nobelcomité uit 1931 nooit voorzien. Ze zouden ziek worden van deze tragische uitkomst. In 1966 werd dr. Warburg de eer gegund om tijdens een bijeenkomst van Nobellaureaten in Lindau, aan de Bodensee in Duitsland, zijn lezing ‘The Prime Cause and Prevention of Cancer’ te geven. Tegen die tijd erkenden de best presterende wetenschappers op zijn gebied overduidelijk de waarde van zijn werk en scoorden ze hoog op geloofwaardigheid.
Je zou denken dat dr. Warburg altijd verplicht studiemateriaal voor alle medische studenten zou zijn, met name voor kankerspecialisten. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Ondanks zijn prestaties is er geen enkele belangrijke biochemicus of wetenschapper die zoveel tegenstellingen en weerstand en zo’n verlate acceptatie van zijn werk heeft ontmoet.
Zoals vele onderzoeken op internet zullen laten zien, zijn de resultaten van dr. Warburg in het kankeronderzoek niet goed gepubliceerd en worden ze te weinig genoemd. De meerderheid van de medische onderzoekers en wetenschappers kent onvoldoende of helemaal niet zijn schokkende experimentele resultaten.
Hans Krebs, de Nobelprijswinnaar die vanaf 1926 vier jaar met
dr. Warburg in diens laboratorium heeft gewerkt en tot aan zijn dood in 1970 in nauw contact met hem is blijven staan, zegt het volgende over de kritiek op de richting van dr. Warburgs onderzoek:
“Terwijl niemand over zijn gevoelens zal twisten, worden zijn inzichten over het belang van de kenmerken van de stofwisseling van kankercellen niet door de meerderheid van de experts gedeeld hoewel geen van de feiten waar ze op zijn gebaseerd ooit is tegengesproken.”
Deze stelling zegt nogal wat. Krebs geeft aan dat van geen enkel feit waarop dr. Warburg zijn inzichten baseerde ooit het tegendeel is bewezen. Hoewel er meer dan genoeg tegengestelde meningen en aannamen waren bij de ontdekkingen van dr. Warburg bij het belang van de energiekenmerken van kankercellen principes waarop hij zijn ontdekking van de hoofdoorzaak van kanker baseerde.
Kortom, deze wetenschappers verwoordden gewoon meningen die niet door wetenschappelijke feiten werden onderbouwd. Dr. Warburg heeft de verhouding tussen een verhoogd energiegebruik door middel van suiker en verlaagde celademhaling altijd als het belangrijkste kenmerk van de kankercel beschouwd.
Het antwoord van dr. Warburg op kritiek werd aangetoond in een typisch bondig en accuraat antwoord dat hij in 1956 als reactie gaf op de kritiek van een wetenschapper met de naam Sidney Weinhouse. Dit antwoord werd door Krebs in zijn boek uit 1981 opgenomen.
Dr. Warburgs bewering laat de praktische basis van zijn denken en zijn ontdekkingen over kanker zien. Zijn ontkennende woorden luidden:
“Weinhouse verwerpt de bewering dat het verschuiven van energieproductie van het aerobe leven met behulp van zuurstof naar het anaerobe leven zonder zuurstof de oorzaak van kanker is. Hij vindt dat veel te simpel: hoe kan kanker, die net zo mysterieus is als het leven zelf, verklaard worden door zo’n eenvoudig fysiochemisch principe? Toch is dat gevoel niet gerechtvaardigd. Het probleem van kanker is niet om het leven te verklaren, maar om het verschil te ontdekken tussen kankercellen en normaal groeiende cellen. Gelukkig kan dat zonder te begrijpen wat het leven nu eigenlijk is.”
In 2017 en in 2019 kwam de totale erkenning voor Warburgs werk. In 2017 kwam in het nieuws dat Vlaamse onderzoekers het Warburg-effect onderschreven. http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20171018_03138649.
Na 9 jaar van wetenschappelijk onderzoek konden ze het werk van Warburg bevestigen: ”suiker maakt kanker erger, suiker doet tumoren groeien en maakt kanker agressiever” en daarmee bevestigen ze het 60 jarig kankeronderzoek van Dr. Warburg. De Vlaamse onderzoekers waren Professor Johan Thevelein van VIB, KULeuven en VUB. Ze deden hun verhaal in een Belgisch Nieuwsblad. Net zoals Dr. Warburg hebben zij bloot gelegd hoe kankercellen versneld suiker afbreken en hoe dat ¬mechanisme er dan weer voor zorgt dat de kanker in stand wordt gehouden. Het onderzoek is ook in Pubmed te vinden: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/?term=Thevelein+cancer
Helaas werd dit baanbrekend onderzoek niet breeduit onder het Nederlandse publiek verspreid.
Op 7 oktober 2019 kwam de allerbelangrijkste bevestiging dat Warburg, Peskin, de Vlaamse onderzoekers het bij het juiste eind hadden. Op deze datum ontvingen namelijk William G. Kaelin Jr., Sir Peter J. Ratcliffe en Gregg L. Semenza de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor hun ontdekking hoe cellen kunnen waarnemen en zich kunnen aanpassen aan veranderende zuurstofbeschikbaarheid.
Een nobelprijs voor de Geneeskunde krijg je echt niet zomaar!
Ze identificeerden moleculaire machines die processen op gang brengen als reactie op verschillende zuurstofniveaus. “De baanbrekende ontdekkingen van de Nobelprijswinnaars van 2019 onthulden het mechanisme voor een van de meest essentiële adaptieve processen in het leven. Ze vormden de basis voor ons begrip van hoe zuurstofniveaus het cellulaire metabolisme en de fysiologische functie beïnvloeden. Hun ontdekkingen hebben ook de weg vrijgemaakt voor veelbelovende nieuwe strategieën om bloedarmoede, kanker en vele andere ziekten te bestrijden.”
Helaas heeft de wetenschap en de media deze mijlpaal en cruciaal moment in de hele zoektocht naar de oplossing voor kanker niet massaal verspreid onder het publiek. Het is onvoorstelbaar dat deze fantastische wetenschappelijke inzichten onvoldoende worden opgepakt. Iedere kankerpatiënt zou per direct moeten stoppen met suikerinname!
Elke patiënt, elke arts, elke oncoloog, elke therapeut, elke verpleegkundige, eigenlijk elk mens zou te horen moeten krijgen hoe belangrijk het is dat de cellen voldoende zuurstof krijgen en hoe eigenlijk werkt in je lichaam.
Zuurstof staat dus centraal!
Zeg het voort.